Perkthime - Translations

Elefteria Kallojeri (Hoxhaj)

“Il messaggio del mare”Poesia

Marin Barleti, Tirana 2007

          “poesia

Traduzione dall’ albanese:   Aleksandra Shabani W.P.S

“Il messaggio

del mare”

poesia

Redattore letterario: Kristaq F. Shabani I.W.P, W.P.S

Copertina:



I Edizioni Giugno 2007

Grafica: Elton Galanxhi

In copertina: “Onda” di Flora Zornio

Il libro si e’ preparato da Lidhja e Krijuesve “PEGASI” Albania, con centro Girocastra Tel.003558465867

“Marin Barleti” Tirana

Via “Siri Kodra 16

Tel. ++8465348

E-mail elefteriahoxhaj@yahoo.com

…Elefteria viaggia nello spazio dove la luna e’ emigrata ed l’emigrante, il protagonista si sente stanco, dove il compleanno nasconde l’esistenza, le piramide non ne pensano che hanno l’idea nella mente di abbasare i colmi, dove la vita cammina con la correzio degli sbagli, dove i ponti deridono i fiumi secci e i portofogli maledicono la disgrazia e il vuoto, dove la poverta’ aspetta dalle nuvole “che lanciano” l’oro, dove le loro faccia plastificate organizzano il concorso con le faccia naturale che vincono i concorsi di non invencchiarsi nelle tentazioni nascosti astutamente e cosi continua la rappresentazione delle queste varieta’ tematica, il tatto delle “cattiverie”. Si mette in evidenza il mondo bellissimo con le panorame favolose della femmina, i visioni del mondo pieno di colori, le visite dei sogni anche si mette in evidenza il contrasto, il contatto, si da’ il messaggio del futuro…

        Kristaq F. Shabani, I.W.A W.P.S

                     scrittore, poeta

I.

La vita – correzione dello sbaglio

La mia definizione per la vita

La vita coniugale

cosi favolosa,

… meravigliosa…

Mi sento regina.

“Emigrazione”della luna

La luna si esporre nella finestra

esce come lo spirito della notte,

carezza la parolina pesante:

”Emigrazione”.

Abbassa il dolore a “massa”.

b.

“Dove, in quale posto?

L’ha nascosto il cuore?

Dove, in quale posto lo spirito?”

Domandano le stelle

che stanno cerchando

a fare fama nel cielo...

Il racconto dell’ emigrante stanco

L’emigrante stanco,

digli alla luna, gli orrori crudeli

che tiene dentro se stessa.

E l’emigrante si tranforma

nell confessore, cosi improviso,

che voleva guadagnare tempo.

“Gli orrori, luna,

ti racconto te e soltante te,

I segreti li farei un racconto,

ma non ricordo

da dove ricominciare,…

L’infanzia mi spezza,

La gioventu’ tace tossendo.

Questa vita insopportabile,

e’ come una vera martira,

verso questo, hai raggione,

sono sconvolto!

Senza l’esistenza del compleanno

Il mio sangue si muove

              nelle mie venne,

               si muove

                    come lava ardente,

                        turbata.

                           Uguaglianza

                                 nella questa terra?

                                   Per favore,

                                non vi scherzate!

                            Non cercate

                         neanche l’armonia…

                     Lei non ha

           un’ esistenza

    del compleanno
e’ dimenticata

Nga Bota

Teresinka Pereira, SHBA

flet në gjuhën shqipe

1. Pabesi

Ndoshta shqiponja, pa rolin e saj të simbolit,

mund të fluturojë pa një jetë tërheqëse,

duke shkuar tejpërtej dritareve dhe dyerve

nga qyteti në qytet,

derisa arrin detin dhe është e lirë.

Por këtu ne jemi në grackën e dëshpërimit

nga një mendim krejt i pavlerë

dhe nuk mundet që të pushtojë kohën ,

këtë armik transparent,

të fshehur në vetvete,

duke përpirë fuqinë tonë.

Si mund të shkruash për këtë fluks pabesie

i paqarë,

pa ndjerë hapësirën boshe të duarve,

duke numëruar ditët

që po vrapojnë shpejt nga të gjithë.

2. Në se unë largohem tani

Nëse unë shkoj tani,

unë do të ndiej këtë poemë,

shkruar gjatë shkrepjes së vetëtimës,

që verboi sytë e mi.

Por unë nuk do të shkoj vetëm,

unë mbaj në kraharorin tim

këtë mungesë të fajit

në qiell dhe në tokë.

Unë do të largoj për ty Zotin

që ekziston në lojërat e tua

për të qenë i mirë,

për të dashur ndonjë,

duke përfshirë njerëzorët…

Unë do të iki shpejt, pa pranga,

duke marrë në trupin tim një shenjë,

ndërsa unë të lë në duart e tua

plagën e fatit tim.

3. Enigmë

Një herë unë u hodha jashtë

nga lëkura ime ngjyrë trëndafili

dhe me thjeshtësi hyra në burim

të kristaleve enigmatike.

Derisa pastaj mbetem e panjohur,

por unë kam hovin

e një oqeani të humbur

dhe praktikanët fosforishentë

që ngjallin më të shumtën trimëri të ëndrrave.

4. Ndryshime

Është shumë vështirë

për të rishpikur jetën tonë vetiake.

Ne gjithmonë mbajmë barrën e gabimeve tona.

Por, nëse unë flas rreth kësaj,

ne ndihmojmë të tjerët,

të ndryshojnë jetët e tyre vetiake.

5. Pamja

Macja ngjason me mua

në mbrëmje.

Ajo ka një shkëlqim të çuditshëm

në sytë e saj.

Kujtesa brilante e saj është e lëmuar

më shumë njerëzore se e imja.

6. Energji

Përdore energjinë,

si sulm të papritur fajkoi ,

në rrugën e fatit.

Suksesi i shprehjes,

kuptim i vargjeve

janë armë të fuqishme të dëshirës,

e cila na tregon neve horizontin

pa frikë.

Fjalët e tua të fuqizuara,

lumturia e të priturit.

Oqeani,

qiell që e shtrin vetveten.

7. Cili është kuptimi?

Cili është kuptimi i jetës sime?

Pa mesazhet e tua në internet,

pa gabimet e mia dhe të metat,

për të dhënë ty mundësinë për të më falur?

Cila është dobia e qetësisë sime,

nëse nuk do të shqetësonte ty?

Cila është dobia e natës,

pa zgjimin e poetëve?

Cili është kuptimi i besimit,

pa besimin e ateistëve

dhe sensacionin e kthjellësisë,

i cili valon brenda tyre?

Cila është dobia e greminës

nëse vetëvrasësi i përmalluar

nuk do të ekzistonte?!

8. Vetmia duron ose qëndron dhe zgjat

Kur mbrëmja bie,

unë shikoj hënën e plotë

dhe poshtë humnerës

ndjehem si një ujk

që ngatërron rrugën.

Sytë e mi janë të inatosur

dhe shkëlqimi i tyre shpërhapet,

me qëllim që të ushqejë

gjendjen shpirtërore zoodiake të tyre

duke e strehuar në rrugën e tyre drejt hijeve,

drejtimeve dhe kohës.

Brenda zemrës sime të mërzitur

aty është një spektër i dashurisë,

i privuar nga një kryerje,

derisa shpresa të shterojë,

vetmia zgjat.

9. Fëmija e padukshme

Sipas vargjeve nga Oscar Florez Tamara

Për ne është lehtë të ngushëllojmë dhimbjen,

poezia të jetë e zhveshur si trup në hije.

Është e lehtë të hedhësh qortimin,

kur ishim njëherë fëmijë

që duket e padobishme,

por një rrugë na ndihmon ne

që të arrijmë diellin,

të krijojmë një fortesë të zjarrtë

nga fjalë të padobishme.

Në dhimbje një vuajtës është gjithmonë,

i vuajtur një tjetër

që na dashuron ne,

dhe në të nëjtën kohë,

është kjo dhimbja e dikujt tjetër.

Trashëgimia e dritës mbin te ne

me një diskriminim të dukshëm

dhe padrejtësia është arsyeja jonë

për të luftuar mprapsht.

Po balta jonë s’mund ta ketë ngjyrën e yllit,

Nga i cili ne shkojmë

drejt rrugës për të lindur.

Ndërkaq, në këtë kohë,

Ne jemi fëmijë dhe ne tashmë qajmë.

10. Muri USA (Shtetet e Bashkuara të Amerikës)

Kufiri midis Meksikës dhe Shteteve të Bashkuara

është një burg vigan dhe i paturpshëm,

nga të dy anët e murit,…

Muri është një barrierë

për të ndaluar peonët,

yekhyjnë në perandorinë e SHBA.

Muri do të jetë prezent në historinë e Kombeve,

si një britmë brutale paralajmërimi,

një frikë e dukshme dhe e heshtur,

mesazh i emigrantëve,

që mbërrijnë me inspirime të trilluara:

“Ëndërr amerikane”…

Muri është një që lidh rojet dhe të burgosurit

në të njëjtin burg.

Ai gradon një shkuarje prapa të kohës

te feudali kalimtar dhe te varfëria fshatare.

Muri do të forcojë trafikun kontrabandë

dhe skllavërinë e qenieve njerëzore.

Në brendësi të murit, aty do të varrosen,

nga një anë zemra amerikane të çelnikta

dhe nga ana tjetër zemra punëtore të gjakut.

Ata do të bashkojnë në këtë,

asnjë qytet tjetër

në asnjë shtet,

poshtë horizontit pa qiell,

si dy lotë kalimtarë në shkretëtirë [andi1]

THE BORGOL*

Unë rebeloj për ty.

Gratë veshin atë

që mbulojnë gojën dhe sytë e tyre

duke lënë vetëm dy

sytë që të shikojnë.

Grua, unë rebeloj për ty,

ti duhet të mbulosh gojën

dhe nuk mund të vibrosh

zërin e agonisë tende.

Unë ndiej një marramendje …….

Për mungesën e guximit tënd

duke insistuar që të mbash besën,

ndershmërinë në një bote

të humbur,

brenda syve të tu të zinj

Në hijen e Borbolit ti jeton,

në misterin e panevojshëm,

një qetësi potente

e dëshirës së të tjerëve.

Grua, digje borgolin

Sikurse gratë oksidentale *Perëndimit

dogjën skutjenat e tyre 50 vjet përpara.

Thirr: “Më jep lirinë

ose më jep vdekjen,

hap rrugën drejt një jete të re

për hir të vajzave të tua!

Përkthyer nga poetja Aleksandra (Majlinda) Shabani

2. Nadia Cella – Pop, Rumani

Bregdeti i egërsisë

Në egërsinë lulegjembi

shpresa përmbytet nga trashësia…

bota kafshore ka ligjin e tufës,

askurrë nuk do ta ndryshojnë këtë botë..

Në fryrjen e shtërngatës

ekzistojnë dyshimi dhe mendime,

ekzistojnë pësime dhe luftëra,

kërkime dhe harxhime të kota…

Dua bregdetin e egërsisë,

ashtu sikundër dua Arën e Lirisë,

dëshirën e të lindurës së parë

edhe Krijimtarinë e Përbotshme.

Jashtë nga Kafazi

Përmbyll mendimin tim në një kafaz,

djeg faqen time të fundit në dorëshkrim

dhe e armatosur në disa majime qirinjsh

vrapoj të zaptoj me një furtunal në Olimp,

vendin ku duhet të rrijnë Perënditë…

I mbuluar tashmë nga ikonat e prishura,

pakëz nga dalebojat,

prezencë e barit të egër dhe errësirës…

Kështu rikthehem në kafazin tim,

të rishkruaj faqen e fundit…

mandej marr nga kjo Hartën

e të gjitha zbulimeve tokësore

dhe vrapoj të godas OLIMPIKËT,

ecila pa çmim të virtytit

quhet dhimbje që jep jetimi në poezi.

Alfabeti

Njoh shumë një vend në Mbretërinë e Ideve

dhe të veprave

ku kërkimet janë UTOPI…

Dhe në kundërshtim me zbulimet,

por sepse rruga nuk ka shenja drejtimi,

hapat e Poetit duhet të zbukurojnë gjithmonë,

pasfshehtësinë e dshimeve

si një përcaktim tokësor në alfabetine madh

të gjithë ndjenjave,

mbushur me aromë ose me gjëmbaçë

ku Omega është në shërbim.

Është shkronja e thjeshtë

e përgjigjes së fundit:

Dashuria për të gjithë njerëzit.

Zaharulla Gaitanaki

Kur u fik dashuria

Mësojeni se te dashurimi shigjetat,

kur plagosin,

gjak do të rrjedhë në zemër

dhe do ta shpojnë me thikë.

Të harrojë humbja sa kam hequr,

dhe gëzimi u bë dhimbje

edhe dashuria thikë…

Loti më rrjedh turbullt (jo i kulluar)

siç bie shi në xham,…

Kujtesa me një plagë

që më ka dobësuar.

Ah, të kisha mundësi

një çast që kalon

edhe duhet një pikë shiu të bëhem

që shenja nuk lë

dhe të harroj dashurinë,…

Hidhërimi është loti im,

kur dielli u shua

dhe u humb dashuria.

Përkthyer nga greqishtja:

Kristaq F. Shabani, Kosta Gaxhoni

Me poetët italianë

Përktheu nga italishtja : Aleksandra Shabani (Majlinda)

1. Gabriella Gianfelici

Jemi në skutat më të buta,

ujit për kërkuar origjinën tonë, …

të detit

dhe aroma e këndshme e kohës ,

pashë të zhvendoset uji e të gjejë pafundësinë

të bardhat … të vizuara nga

dallgët e të prekura nga aromat e stinëve.

Oqeani i jetës

Mbulohem me lesh e me mëndafsh

Për të ndjerë botën plot ngjyra.

Duhet ta jetosh erën

e të dëgjosh heshtjen

qetësinë ose rrëfimin.

Shëtitja mahnit sigurisht

edhe sikur unë të kisha munguar

për të siguruiar këtë qetësi. .

Shpirt…

Udhëtoj midis përkuljeve

në shëtitoren e pemëve

nga rrënjët e thella që shoqërojnë

për të shkuar erën detare

dhe rrudhosjen e pemës,

të cilat ekzistojnë.

Dhuromë thërrimet mua,

vetes sime,

duke vrapuar në luginat sekrete

e duke fidanosur me fidan me kujdes

duke ecur e duke ndjekur një n……

2. Ruggero Lazzari

Pika

Shkaktoj një durim idiotësie

të drejtë preçiz në qendër

që uji nga filxhani i përgjigjet spërkatjes….

Një erë e freskët, e gjallë,

një pikë kthimi

më puth me një rrëngjethje

e drejtë…

Në mes ose në qendër… përjetësi.

Sensi i jetës, mërzitja ekzistenciale.

Liria e drejtësi që jemi reduktuar prej idiotësive,

të kënaqur

duke pluskuar mbi nëj ankth emri

që do t’i bëjnë që të shpërthejnë

në një britmë ose ulërimë të kalbur…

Nga një diare shtazarake.

Do të bjerë ndonjë ditë

që zotëria nga nxitimi në televizion

ka vendosur gjithë botën

dhe në të ëndërruar.

Kurajua shoqëron asin,

një durim i shkaktuar në qendër.

Vazua tashmë është kulmi,

Liria është një hap që duke pluskuar mbi ujë

ose vdes duke u mbytyr;

i shtyni të gjithë bashkë,

më fort, më fort tani

Do të jetë një …. i prishur, i shkatëruar

e më shumë se kurrë

se ajo e një plasariture ose e një të çare,

pika e kthimit do të shkojë,

duke u revolucionarizuar,

është e nevojshme të shkatërrohet…

edhe për të realizuar një ëndërr.

ndjenjë të largët kujtimet

e një përkëdheljeje nga plazhi i lagësht

Marie Aprile, Australi

Një dite e re

Bie dita

drejt mbrëmjes së bardhë,

dëbora ka ndaluar

dhe në luginë

ndjehet fishkëllima e erës,

me mëri rreh në xhame.

Druri i plasaritur

në oxhakun e vjetër aromatizon

ajrín e tymrave të tyre,

dhe në këtë qetësi,

ku fantazia ravijëzon poezinë,

vagabonde e pacak.

Gjithçka është ndaluar

edhe koha;

dhe pastaj ngadalthi,

ngadalthi një dritë!...

Përqafon shkrimin tim

mbremja një ditë të re…

Ana Torbelli

Një natyrë e lavdishme

Midis pemës dhe malit

në një dite të lavdishme të fundvjeshtës,

dielli zbret poshtë ngadalë e drejt…

. Qielli… nga një përzjerje trëndafilash të kuq

e portokalle midis këtyre ngjyrave..

Qielli ngadalë po rivishej nga nata

në një mantel me një vello blu.

Dimitrios Kraniotis

1. Vargu krijues

Tymi i cigares

dhe kupa plot kafe…

Në krah të vargut të krijuar

kupa me kafe;

vorbulla e fjalëve

shtrihet kundrejt,

dhe …

përkulje

me heshtjen time.

2. Ideale

Bora mbuloi malet,

monumentet e hershme,…

një erë veriu na përkulet;

një mendim rrjedh

… figurina të ngjyrosura

me himnet e historisë.

Fjalët në shenja

me idealet gjeometrike.

3. Iluzione

Rrudha të pazbuluara më shumë

në ballin tonë,

kufijtë historikë

hedhin vështrime indirekte,

dridhëse

në vargjet e Homerit.

Iluzione

plot faj,

pastrojnë pëshpëritjet e plagosura

tek bëhen jehonë

në shpellandriçuarat

të budallenjve

dhe… të pafajshme.

Përktheu nga anglishtja në shqip : Drian Kardhashi

1. Fundi

Shija e frutave

qëndron akoma

në ”aromwn” time,

por hidhërimi i fjalëve

shkatërron retë

ose rrudhos borën;

“shtrydh” borën.

Po ti, kurrë nuk më the,…

pse me dhimbje dhe padrejtësi

ti dëshiroje të thuash….,

së fundi, gjithmonë në lot.

5. “Mos”-et dhe zerot

Nata përmbyti

momentet e pafundme,

Dëshërimin e të jetuarit….

Përfundoj pa ndezur

qiririn tim.

Kam dëshira zjarrtare

të ngrohem

te “Mos”-et dhe “Zerot”.

Poetit tw territ

Pwr nder tw poetit tw pabotuar

Tw lumtw!

Ke fituar,

Nuk duhet tw tw vijw keq.

Poemat e tua te pabotuara

do tw jenw gjithmonw tw kujtuara.

Nuk janw tw varrosura,

nuk janw tw pwrthyera nga fuqia e kohws,

si ari brenda dheut dhe ato qwndrojnw,

dhe kurrw nuk shkrihen…

Mund tw vonohen,

ato t’u jepen njerwzve tw tyre dikur,

pwr t’u shtuar esencwn e tyre tw wmbwl

dhe tw pwrjetshme.

Përktheu: Majlinda(Aleksandra) Shabani

Zaharulla Gaitanaki

Përshëndetje stine

Pranvera

Pranvera u zgjua

dhe u vesh

me ngjyrimet e saj familjare,

Ajri në transmetim

të aromës së “Miradive”,

aromës së luleve.

Dielli luan mbi tokë,

gjithandej.

Urtësia e Zotit

me njerëzit

bie në qetësim.

Përktheu nga anglishtja: Aleksandra Shabani

Giovanna Li Volti Guzzardi

Qielli prej letre

Një qiell prej letre

më bën të ndihem sovrane

dhe orteqe mendimesh

që bien mbi gjethe si shi yjesh.

Nga majat e vrejtura

shfaqet një rreze dielli

që më thith mendime dhe fjalë

që shkoj duke mbledhur

bistakë rrushi

për t’i varur në zemër.

Nga një rrudhë çimbuto shfaqet

problemi i ndotjes

dhe bllokohet mendja

që s’prodhon asgjë.

Pres një vullkan në shpërthim,

zbulohet fantasia

dhe si një llavë rrjedhin

e fjalë në një ritëm

që rrëfen atë

ç’ka mendja ka thënë

me impaktin e inspirimit..,

Një qiell prej letre

kërkojnë një vend në diell,

në të cilin retë

do të depertojnë

me forcën e një shkëlqimi.

“Ëndrra e të sapolindurve“

Nga Paficio Topa

Në ëndrrën e të sapolindurve poetesha Teresika Pereira na përball me një vlerë të lartë dalluese morale: vdekjen. Ajo na parashtrona spektet më të ndyshme, por ndoshta më pak të njohura. “Vdekja nuk është një e panjohur” Autorja fillon diskutimin me këtë akt deklarimi nxjerr në pah,.... që nuk mund të gjejë harmoni, korrespodencë, dakortësi, me gjithëse kërkon që të mos mendojnë se duhet njohur që ajo është një realitet i egër, i ashpër. Teresinka Pereira, pasi i ka dhënë vdekjes këtë pluralitet aspektesh, konkludon, duke u ndalur se: “Vdekja ëshët zoti i jetës“, vetëm kjo ekziston në ëndrrat e porsalindurve.” Lind me ne dhe na shoqëron hap pas hapi dhe na ofron jetën e çdo dite apo pushues (lajmërues për pushim) çdo ditë jete dhe me zërin e saj nga përjetësia apo pafundësia. Vdekja është shoqe besnike e tokës, e fshehur në rreziqe të vogla, të cilat mund të na ndodhin, por një durim të gjatë. Mund të duket absurde apo e pakuptimtë, por vdekja është e vetme gjë e qartë, është e vetmja gjë e pavdekshme, e përjetshme, në ekzistencën tonë të krijuar nga luftërat, variacion apo ngadashuritë iracionale, të cilat i bashkohen terrenit real apo realitetit.

Autorja përshkruan me saktësi apo konkludon se, vdekja është e drejtë e paonderuar në të cilën është ajo që thekson se është evetmja zgjidhje apo ilaç, që nuk mund të kurojë apo të shënojë gjithë të këqiat, apo të gjitha iluzionet. Me këtë të gjithë situatat individualet dhe rrëzohen,vetëm ajo mund të shuajë personalitetin tonë Edhe jo megjithë sevdekja është mësuesja ideale që di çfarë do gjëje…. Me këtë ne nuk arrijmë të personifikojmë e të konktretizojmë qëndron si një fjalë e thjeshtë, e pastër që as shkenca moderne s’ia ka arritur ta përcaktojë dhe t’i japë zgjidhje. Për të thënë se ng a fundi i lindjes, ne gjendemi apo jemi nëkrah të këtij fati që është i tillë i shkruar për të gjithë, pa asnjë dallim. Dyshimisht këto janë konsiderata shumë të thella që, e vendosin ekstremin e ngjarjes poshtë një veshje poliedrike që për sa kohë duhet të marrë frymë apo të kryejë frymëmarrje, ajo është gjithmonë e fshehur thellë.

2.Tito Cauchi

“Isola del Cielo” Ed U, M.E, 2005

Ndjej si obligim të shkruaj edhe unë dy fjalë për këtë libër « Ishulli qiellor » i autorit Tito Cauchi, në të cilin unë dhe ai jemi lidhur bashkë nga një miqësi e thellë apo e madhe e në përgjithësi nga e njëjta dashuri për artet. Kam lexuar dhe shijuar me shpirt moralisht çdo njësi të poezisë dhe në secilën e kam gjetur veten. Kam vërejtur në ese dhe te ky mik që më ka lexuar në brendësinë time apo madhështor...... « Ishulli qiellor « është ripërfaqësi në perspektivë, është një shtrëngim i kaltërt me shuëm re, si vetë jeta jonë. Dhe mikurt nuk mund them tjetër, veçse ka me të vertëtë apo sinqerisht një shpirt xhentil dhe bujar dhe që mundem ta shikoj vetëm me sytë e një gruaje që jetën e ka dëshiruar, falë eksperiencave dhe ajo ka dashur të jetë poete, poete evogël, evogël, së cilës i vjen zor të përfundojë. Edhe në poezinë e saj, si në poezinë time ka tendencë apo shprehet qartë dhe fuqishëm zëri i shpresës.

Giovanna Maria Muzzu

Marrë nga revista letrare « POMEZIA NOTIZIE » Nr.   Prill 2006

Përktheu nga italishtja Aleksandra Shabani

Andrea Karzis,

Preveza, Greqi

Eja

Si gëzimi në këtë mënyrë

trandafilat do të shpërthejnë

në shpirtin tim.

Eja

Si dielli në stuhi

të “prodhosh” paqe

në mbrëmjen e errët.

Eja

Mendimete mia në kuptim

janë çmendur

dhe shpresat

mund të luajnë.

Eja

Vetëm kështu zilet

do të tingëllojnë,

vetëm kështu gëzimi

do të mbushet metë vërtetën,

Vetëm në këtë mënyrë

mund të duroj e

të mposht dhimbjen time

në besueshmërinë e zemrës

në dritëzën embëlsore

të perëndimit.

Oh, lejoji mendimet e mia

të kenë trajtë paqësore

shëndetësisht.

Përktheu nga anglishtja:

Aleksandra Shabani

Flavia Lepre

Një mënyrë ndryshe për të bërë poezi

Deti im

Në magji statike zërin e detit tim dëgjoj. Dallga që nga larg mbërrin, pozon jehonën e mijëra tingujve të bregut (buzës). Unë e humbas vetveten duke soditur kaltërsinë e qiellit dhe detit. Ky   det është babai dhe robi i ujërave të ëmbla. Është gjithashtu nënë edhe për krijesat e ujit, për çerdhet sekrete të smeraldeve, për sirenat e çuditshme, veçanërisht për ato sirena të mrekullueshme që, unë ftoj gjithmonë e për të pauzuar në hapat e mia dhe pastaj për t’i nxitur për të kënduar me mua.

I adhuari dhe i fabulizuari deti im.

Është një univers, tërësi misterioze, që mbart mister dhe i magjishëm edhe pse në të ai mbart shumë mijëra kurthe (gracka) të rrezikshme. Është i biri i ligjshëm i infinitit, përjetësisë dhe unë e adhuroj si të jetë një zot. Vështrimi im zhbiron vellon e hollë, këtë hiç-asgjë, që ndan detin dhe qiellin, për të më përgatitur për të kapur shkëlqimin e verbueshëm papritur të yllit, pastaj për të biseduar me hënat folëse të neteve, të cilat mund të jenë të qeta dhe pa erëra.

Për pak çaste do të hesht, kur do të infiltrohem në arratisjet e “gabianëve” të pulëbardhave (çafkave ) për t’u bërë atyre shoqëri, për t’u strehuar do të shkoj te sirenat e mia të bukura, duke u pozuar e duke u sistemuar në një qëndrim të caktuar të hapave të mi të dashur do të filloj të rrëfej me zërin fabulor (përmbledhje fantastike për fëmijë ) fabulën e Uliksit humbur midis koraleve dhe nënave perla, të shfaqura në sipërfaqe, midis dallgëve të zhurmshme. Dhe duke dëgjuar historitë e mia do të vijnë krijesa të tjera të detit dhe në fund fare do të këndojmë të gjithë së toku dhe bashkë me ne do të bashkohet edhe tingulli i dallgëve, i modeluar ritmikisht dhe gëzimi vezullues i peshqëve dhe pastaj çdo tingull do të pushojë dhe….. (të hysh nga një vend në një tjetër) një qetësi e turpshme (e zorshme), që kuis midis shkumës së bardhë, përpara se të copëzohet në një zhurmë   të madhe, të dhunshme, të shkaktuar nga forca dhe nga e qara e detit në furtunën e stuhishme dhe pastaj nga qielli papritur mbërrin stuhia.

Përkthyeu nga italishtja:Aleksandra Shabani

Giorgina Busca Gernetti

Mungesë

Shikon? Asnjë hije

në paqartësinë e qartësisë së ditës.

Diell e majë e thepisur mbi det;

I zhubravitur, një zgjatim pa shkëputje i paanë

i koloritit natyral -violet,

i pastër, i gjallë, i dridhur nga reagimi,

ajër i palëvizshëm,

degë të palëvizshme të palmës,

të lehtë, të heshtur

në mbasditen e ekspozuar nga dielli…

Dega e gjetheve jeshile hesht,

duke prodhuar

një zhurmë të lehtë të gjetheve;

të heshtura këngët e zogjve këngëtarë,

nën nesh qëndron hija.

Shikon? Jemi vetëm.

Mungon dyfishi ynë që na ndjek

në mëngjesin e kulluar

që ndjek muzgun

në të fundit refleks

të dritës së diellit.

Sandro Alegrini

Ëndrra e gjyshit

Tymos me çibuk gjyshi,

më shumë se një orë ulur pas dritares…

Ngadalë, ngadalë, bora bie

në të rezistueshmen selvi,

në të bardhëin fagot1)

me ajrim prej druri përkulet ngadalë.

Ja ku tundet magjepsës,

e tërheq lart përsëri në krye të qiellit..

Shikon gjyshin dhe psherëtin;

mëpas e zë gjumi dhe bie në ëndërrim

për largësinë e tij, rinimin e adhuruar…

N ë gjunjët e lodhura shtrihet çibuku i fikur…

Përktheu nga italishtja: Aleksandra Shabani

Përkthime nga autorë të huaj

Itali

Domenico Defelice

Tani që ndihem keq

për të mos i dhënë më shumë dëshpërim familjes,

kam transformuar studimin.

Grimcat e librit në qelizë spitali.

Nëqoftëse vdes,

jo prej tyre,

për dekor kuptohet,

ju lutem më nxirrni nga porta e shërbimit.

Asnjë rrugë principale...

në rrugën "Fratelli bandiera" dhe rrugën "Sentebrini",

bëni kujdes dhe mos trëmbni fëmijët.

Nëse plakat e marrin me mend,

mos u vini atyre ta mendojnë këtë

dhe kështu do të mundni...

Ndonjë zezak, tani tashmë

me dhimbjen janë ambientuar,

është bërë zakon...

Në rrugën "CINCINATO" jam i obliguar të kaloj, ...

para shkolës.

Për këtë më duhet t'i jap të drejtën e qiellit

në një penetrim të veçantë, një "MATATI",

kaloni në fluturim,

sepse "FALKO"-t kanë vrarë

dhe aty kanë mbetur gjurmat e tyre,

tani në këtë fole jetojnë

që kanë parkuar me automjetet e tyre:

"pompuesit".

Ja këtu mbërritëm,

hidhërimin lereni në një kryq... rërë

dhe jepini paqe, nëse Zotit i pëlqejnë poetët

për katër versione të dashurisë,

do të më fshihen mëkatet.

Adriana Mondo

Dimri mistik

Bora...

bie e dëndur,

e ngulur

procedon me shpejtësi."

Sandro Alegrini

Ëndrra e gjyshit

Tymos me çibuk gjyshi,

më shumë se një orë ulur pas dritares.

Ngadalë, ngadalë bora bie

në të rezistueshmen selvi,

në të bardhin fagot1)

me ajrim prej druri përkulet ngadalë.

Ja ku tundet magjepsës,

e tërheq lart përsëri

në krye të qiellit...

Shikon gjyshin dhe psherëtin;

më pas e zë gjumi

dhe bie në ëndërrim për largësinë e tij,

rinimin e adhuruar.

Në gjunjët e lodhura

shtrihet çibuku i fikur.

1. instrument muzikor.

Urrejtje dashuri

Vendet të Jugut tim të thatë

deri në qafë,

ku vdekja arrin befas,

si një turbinë e erës së nxehtë.

Shokë dhe shoqe të Jugut tim,

tek ju vdekja është misterioze.

O shkëmbinj të tmerrshëm prej rëre

të djegur nga rrëketë,

o mashtrime të mbajtura të fshehta,

si një gjarpër jo helmues,

në mes të kaçubeve të thata.

O Jug i ëmbël dhe i dashur,

Jugu im,

kjo e keqja tënde e vdekjes

më mban larg,

helmon dashurinë që të sjell.

"Percorsi di Litteratura per Domenico Defelice" Con prefezioni di Angelo Manitta Il Convivo.

Sandro Angeluci

Nektari i mbrëmjes

Sa më shumë qartësohet ndërgjegjja,

aq më shumë rritet frika për zemrën.

Sytë e meitizuar të kufizuar në ballë,

pothuajse të mbuluar nga të propozuarit

e një dënimi të ri... të lodhur, të skuqur,

përkripen nga një bimë e panjohur.

Por kënga... si shuhet kënga e mbrëmjes

për të më bërë të dashurohem,

për të më ëmbëlsuar me mjaltin e jetës,

kjo pije e adhuruar

për të më mësuar që të bashkojë,

të lidh duart pa hamendjen për të lutur...

Ritmi i Tamburit

Mund t'i fsheh në ndonjë vend të fshehtë,

po mund t'i fsheh,

duke shqiptuar në mënyrë të ndarë vargjet,

duke përdorur poezitë si tambur

të të fundmëve luftëtarë të sfilitur.

Do të bëjë zhurmë,

t'i shtije duart në strofkë,

duke sfiduar kafshimet

nga të cilat ndokush

mund të ndihet i humbur dhe i frikuar.

Do t'i kërkoj në cepat më të errët,

ku drita e diellit nuk mbërrin.

Nëse do të duan të mbahen fort

me duar për të larguar dhimbjen time.

Po ju betohem: "Mos më jepni armë të tjera,

dua vetëm ritmin e tamburit

për të mos t'i harruar

dhe për të mos vdekur".

Përkthyer nga italishtja nga vepra e autorit "IL CERCHIO CHE CIRCONDA L'INFINITO" Book Editore 2005.

Maria Elena Di Stefano

A ekziston?

Dashuria ekziston

si mashtrim i ndritshëm vezullues

që vjeshta mbledh

dhe dimri rreshk e than.

Idealja ekziston

në të vertëtën tënde që të të rikthehet,

ja pa një përgjigje.

Gëzimi ekziston në çastin

me të cilin momenti ikën nga dhimbja.

Jeta ekziston çdo herë

që frymëmarrja që ti merr

të nxjerr nga asgjëja.

Vdekja ekziston në fjalën që shuhet,

më parë se ta kishe jetuar.

Loreta Bonuci

Po vjen pranvera,

natyra po rizgjohet

nga gjumi dimëror i gjatë,

ndonjë zog ka marrë sërish këngën,

kënga e tij festuese nga gëzimi,

zemra ime si në ato ditët e rinisë sime.

Nikoleta Skalera

* * *

Duke shfletuar albumin e së shkuarës

më vjen ndërmend se sa bukur ishte

të jetoje jetën,

duke rifilluar nga liria tënde...

Sot zbuloj

se e kam arritur

feminilitetin e magjisë sime,

Anna Vetura

Gruaja në të zeza

Është një grua antike siciliane

e veshur në të zeza bizhuteri të vetme.

Besimi i nusëron,

jeton në një shtëpi të bardhë,

e varrosur midis tri portokalleve,

kilometra e ndajnë nga Bota.

Ajo e di që mund të besojë

në shtambën e ujit të freskët,

në imazhin e Santa Rozalisë,

në muret zotërues të shtëpisë

nga shërbyesit e saj të besuar,...

Në mbrëmje reciton

para se të shkojë për të fjetur,

i hap krejtësisht dritaret

për të parë fshatin e saj...

Nadia Cella Brasor Pop Rumani

Lodhja dhe madhështia

Këta sy janë të lodhur

për të parë fluturat dhe gurët;

këto duar janë të lodhura

për të përkëdhelur

të shkuarën dhe dashurinë.

Ky trup është i lodhur

për të luftuar përtej përrenjve

dhe shkurrnajave,

ky shpirt është i lodhur

për të falur goditjet dhe trëmbjen,....

Por shpirti beson akoma

në madhështinë e një fillimi,

midis dritës dhe natës,

gjithmonë një tjetër,

gjithmonë një fitues.

Përktheu nga italishtja: Aleksandra Shabani